Selfie met Mika en een beker voor Emma

Met 92.000 bezoekers waren de Gamma Racing Days op het circuit van Assen het fraaie hoogtepunt van het raceseizoen met de Wolf prototype in de Supercarchallenge. Dat ik met teamgenoot Leon Rijnbeek tweemaal op het podium stond in een veld van 25 auto’s en door duizenden mensen werd toegejuicht was nog mooier, helemaal toen Mika Hakkinen erbij kwam voor een selfie. Maar het allermooist en prachtigst was de glunderende blik van Emma van vijf jaar, gast van Groot Hart, die haar angst overwon en met een echte raceauto meereed en daarvoor de zojuist door mij gewonnen beker mee naar huis kreeg. Dat was pas echt onbetaalbaar! Volgend jaar weer.

Schop onder de kont

Na vier maanden alleen maar bij Ziggo sport over racen gekletst te hebben mocht ik dan eindelijk weer eens laten zien wat ik zelf achter het stuur kan. Dat viel na zo’n tijd uiteraard niet mee. De door de mannen van Bas Koeten Racing perfect geprepareerde Wolf weegt bijvoorbeeld maar 500 kilo en heeft zulke grote vleugels dat je de meest idiote bocht nog volgas kunt nemen. Op Assen heb je zo’n bocht, Ramshoek heet hij en eigenlijk is het gewoon de hoek van de straat waar je met 230 kmph linksaf slaat. Zonder richting aan te geven, want daar heb je geen tijd voor. Dat vergt enige mentale aanpassing. Of om met rijderscoach Joey van Splunteren te spreken: ‘Je moet jezelf gewoon een schop onder je kont geven Kamphues en het gas erop houden, dan komt het pas goed.’

M'n lak!

Dat kwam het uiteindelijk wel, al waren er flink wat benauwde momenten onderweg. De Wolf is namelijk lager dan de deurkrukken van een Porsche en de spiegels zitten bij die auto’s een stuk hoger. Bovendien remmen wij 50 meter later; dus zo zitten we er nog vijf wagenlengtes achter en zo zitten we in de bocht ernaast. Met wat duw- en trekwerk rukten we uiteindelijk op van plek negen naar plek twee, pal op de bumper van de Ligier van Jan Lammers, maar dat het niet geheel zonder risico was bewijzen de strepen in de lakkleur van de ingehaalde auto’s op de zijkant van de Wolf.
Teamgenoot Leon Rijnbeek moest uiteindelijk nog een drive through penalty incasseren, maar bracht de auto keurig op de derde plek binnen, zodat we tussen Jan en Mika op het podium mochten.

De beker van Emma

Eerder op de dag hadden bijna alle deelnemers uit de SupercarChallenge al een rondje gereden met een kind dat te gast was bij Groot Hart, de stichting die zieke kinderen en hun familie een leuke dag op het circuit bezorgt. Daarbij was ook Emma, van 5 jaar oud, die haar rolstoel zelfs niet uit durfde te komen op in mijn raceauto op de foto te gaan, laat staan om met een helm op, zelf ernaast te gaan zitten tijdens een vliegende ronde. Maar toen ik zelf de pits uitreed met Lars van 17, ook al zo’n held, draaide mede-coureur Henry Zumbrink naast mij het raampje van zijn Aston Martin open om te laten zien wie er naast hem zat: niemand minder dan een glunderende Emma, met helm op, op schoot bij haar vader. Na afloop zei ze dat ze zeker 270 kmph had gereden. We rekenden het allemaal goed. Daarmee verdiende ze de beker voor snelste deelneemster van allemaal en omdat we die zo gauw niet bij de hand hadden ging ze naar huis met de prijs die Leon net daarvoor in zijn tas wilde stoppen. Toen hij haar glimlach zag vond hij het alweer een stuk minder erg.